Οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται

Σάββατο 11 Νοέμβρη. Δεν είναι μόνη της η σαουδαραβική χούντα στον ισχυρισμό ότι ο πύραυλος που έφαγε (το παλάτι λέει ότι τον κατέρριψε, αλλά υπάρχουν στοιχεία ότι λέει ψέμματα…) το διεθνές αεροδρόμιο του Ριάντ στις 4 Νοέμβρη, προερχόμενος απ’ τους υεμενίτες Houthi, αποδεικνύει την εμπλοκή της Τεχεράνης στο πλευρό τους. Την ίδια γνώμη και έχει ένας αμερικάνος στρατηγός, ο Jeffrey L. Harrigian, διοικητής της «κεντρικής διοίκησης» της αμερικανικής αεροπορίας. Αλλά και ο Macron δήλωσε «σίγουρος» ότι ο πύραυλος ήταν made in iran. (Αυτός έχει ίσως άλλο πράγμα στο μυαλό του: μιας και ο γαλλικός καπιταλισμός έχει εδώ και πολλά χρόνια καλές σχέσεις με τον ιρανικό, η πολιτική βιτρίνα του Παρισιού θέλει μάλλον να «χωθεί» κάπως στην αντι-ιρανική ρητορική, μπας και ελέγξει τις εξελίξεις από μέσα. Το έχει ξανακάνει, αλλού…).

Το γεγονός είναι ότι ο στρατός της υεμένης, που έχει περάσει στο πλευρό των Houthi, είχε βαλλιστικούς πυραύλους. Τουλάχιστον 300. Παλιάς τεχνολογίας αλλά είχε. Επιπλέον οι Houthi έχουν εκτοξεύσει δεκάδες τέτοιους (τουλάχιστον 70) είτε κατά του στρατού που πληρώνει η σαουδική αραβία και τα εμιράτα στο έδαφος της υεμένης, είτε κατά στρατοπέδων και άλλων στόχων εντός σαουδαραβίας. Έχουν ρίξει και απέναντι σε αμερικανικό καταδρομικό· που αναχαιτίστηκε.

Εκείνο που τρελαίνει τον τοξικό πρίγκηπα και τα εμιράτα δεν είναι οι πύραυλοι αυτοί καθ’ εαυτοί, αλλά το βεληνεκές που επέδειξε η βολή της 4ης Νοέμβρη: περίπου 1000 χιλιόμετρα. Με τέτοιο βεληνεκές βρίσκονται στο στόχαστρο όλα τα λούσα των εμίρηδων. Και θεωρούν αποτελεσματικό να κατηγορήσουν την Τεχεράνη επειδή αυτό είναι το σχέδιο Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, δηλωμένο εδώ και μήνες. Ένα πράγμα, όμως, δεν μπορούν να εξηγήσουν: πως μπήκαν οι ιρανικοί πύραυλοι στην υεμένη αφού είναι πολιορκούμενη από ξηρά και θάλασσα;

Είναι όντως λογικό ότι κάποιοι καλοί μηχανικοί έχουν βελτιώσει τόσο το βεληνεκές όσο και την ακρίβεια των συγκεκριμένων πυραύλων. Γιατί, όμως αυτό απαγορεύεται; Τον στρατό που έχει εισβάλει στην υεμένη τον στηρίζει άμεσα και έμμεσα, με πολλούς τρόπους, το αμερικανικό πεντάγωνο· πιθανόν και άλλοι (εκτός απ’ τους έμπορους βλημάτων…). Οι Houthis δεν μπορούν να έχουν συμμάχους;

Οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται – κι απ’ την άλλη μεριά

Σάββατο 11 Νοέμβρη. Θα μπορούσαν πράγματι αυτοί οι καλοί μηχανικοί να είναι ιρανοί. Θα μπορούσαν, όμως, να είναι και κάτι άλλο: ρώσοι. Οι υεμενίτικοι πύραυλοι είναι ρωσικής κατασκευής μικρού βεληνεκούς scud. Σαν αυτούς που είχε ο Χουσεΐν και έριχνε προς την μεριά του ισραήλ στη διάρκεια της “καταιγίδας της ερήμου”, στις αρχές του 1991. Οι scud θεωρούνταν ήδη τότε «ξεπερασμένοι», «κακής ποιότητας» και «καθόλου ακριβείς». Στη διάρκεια, ωστόσο, της περίπου δίμηνης επίθεσης των αμερικάνων και των συμμάχων τους στο ιρακινό καθεστώς συνέβη κάτι ενδιαφέρον, που κατέληξε σε κάτι που πόνεσε πολύ τον αμερικανικό στρατό, τόσο πολύ ώστε το κράτησε μυστικό: οι «ξεπερασμένοι», «κακής ποιότητας» και «καθόλου ακριβείς» scud του Χουσεΐν βελτιώνονταν σταθερά ως προς την ακρίβειά τους. Ώσπου στις 28 Φλεβάρη ένας τέτοιος κτύπησε το αμερικανικό αρχηγείο (της εκστρατείας) στη σαουδική αραβία με πολλές δεκάδες νεκρούς αξιωματικούς! Ούτε τα ραντάρ των (τότε) “patriot” ούτε άλλος κανείς πήρε χαμπάρι την τροχιά του… Μία μόνο βολή, και στο δόξα πατρί!! Εκείνη την ημέρα η Ουάσιγκτον κήρυξε την λήξη της «καταιγίδας της ερήμου» – προφανές το γιατί.

Τι είχε συμβεί; Κάποιοι καλοί μηχανικοί, γνώστες, προφανώς, των ατελειών των scud, «έσφιγγαν βίδες» (που λέει ο λόγος) όλο τον Γενάρη και τον Φλεβάρη του 1991… Και δεν ήταν ιρανοί· όπως επίσης δεν ήταν ιρακινοί. Ρώσοι; Γιατί όχι;!

Αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά πως και τώρα, κάπου μέσα στην τάξεις των υεμενιτών, βρίσκονται ρώσοι μηχανικοί… Θα μπορούσαν να είναι πράγματι ιρανοί, θα μπορούσαν να είναι λιβανέζοι (της Χεζμπ’ αλλάχ), θα μπορούσαν να είναι ακόμα και κινέζοι, που ενδιαφέρονται τα μέγιστα να μην περάσει ο έλεγχος των στενών του Aden στις ηπα ή συμμάχους τους· γι’ αυτό άλλωστε και έχουν φτιάξει βάση στο Djibouti.

Σημαίνει σίγουρα δύο πράγματα. Πρώτον, ότι αυτοί που έχουν το know how για τέτοια update δεν είναι υποχρεωτικά της εθνικότητας που βολεύει. Και δεύτερον, τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι κατά καιρούς συμμαχοί της (ή εργολάβοι της) έχουν μεγάλη ιστορία «στοχοποιήσεων» – που ήταν «πέτσινες»…

Μόνο που μετά το συριακό πεδίο μάχης είναι φανερό ότι οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει. Μπορεί ο τοξικός πρίγκηπας και η παρέα του να φωνάζει και να κατηγορεί όποιον θέλει· το μόνο που κάνει είναι να μεγαλώνει τους μπελάδες του.

Στην ανάγκη φαίνονται και οι αντίπαλοι

Σάββατο 11 Νοέμβρη. Την περασμένη Πέμπτη περιγράφαμε τα συμφέροντα και τις αντιθέσεις για την ηγεμονία πάνω στους σουνίτες του levante (συρία και ιράκ): «η χούντα μίλησε».

Την ίδια ημέρα, μιλώντας σε ένα συνέδριο για την γυναικεία επιχειρηματικότητα στην Άγκυρα, οργανωμένο απ’ τον «οργανισμό ισλαμικής συνεργασίας», ο Ερντογάν τράβηξε το σπαθί του. Κατά του Ριάντ και του τοξικού πρίγκηπα:

… Πρόσφατα η ιδέα περί “moderate islam” έχει τραβήξει την προσοχή. Αλλά η πατέντα της βρίσκεται στη Δύση. Μπορεί αυτός που μίλησε για «moderate islam” να νομίζει ότι είναι δική του ιδέα. Όχι, δεν είναι. Την ακούσαμε σε συναντήσεις στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο πριν πολλά χρόνια.

Προσπαθούν να την ξανασπρώξουν. Αυτό που πραγματικά θέλουν είναι να υπονομεύσουν το ισλάμ. Δεν θέλουμε να μαθαίνει ο κόσμος για την θρησκεία από πρωτοβουλίες ξένων…. Μιλάς για «moderate islam» αλλά δεν επιτρέπεις στις γυναίκες να οδηγούν. Υπάρχει τέτοια απαγόρευση στο ισλάμ; Όχι, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα…

Έχει τα δίκια του ο Ερντογάν. Το προηγούμενο κλισέ, που τουλάχιστον είχε βάση, ήταν το «πολιτικό ισλάμ», δηλαδή η ισλαμοδημοκρατία. Και το τουρκικό καθεστώς επιδεικνυόταν απ’ την δύση σαν το ιδανικό παράδειγμα· μέχρι το πραξικόπημα του ’16 και τις εκκαθαρίσεις που ακολούθησαν. «Πολιτικό ισλάμ» ήταν το μοντέλο όπου τα ισλαμοδημοκρατικά κόμματα θα μπορούσαν να κυβερνούν (όπως, στη δύση, τα χριστιανοδημοκρατικά…) χωρίς αυτό να ενοχλεί την δυτική ιδέα περί δημοκρατίας.

Πολύ περισσότερο όμως απ’ αυτό, οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες (και ο Ερντογάν σαν επικεφαλής τους) προσπάθησαν να εξάγουν το παράδειγμα. Και πράγματι, μετά τις εξεγέρσεις / επαναστάσεις της «αραβικής άνοιξης», το τουρκικό μοντέλο έγινε μαζικά αποδεκτό τόσο στην τυνησία όσο και στην αίγυπτο.

Στο Κάιρο ο στρατός ανέτρεψε τον εκλεγμένο Μόρσι, και η δυνατότητα του «πολιτικού ισλάμ» έχει τελειώσει ως τώρα· προς μεγάλη χαρά και της σαουδαραβικής χούντας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες πρόκειται να «παραιτηθούν», αφήνοντας χώρο στη σικέ ιδέα (και στις πολύ επείγουσες στοχεύσεις) του Ριάντ. Πολύ περισσότερο που η Άγκυρα έχει μια συμμαχία εκεί που το Ριάντ έχει έναν εχθρό: το κατάρ. Το κατάρ δεν είναι «πολιτικό ισλάμ». Μπορεί όμως (για λόγους συμφέροντος) να εγγυηθεί (και να πληρώσει) υπέρ των τούρκων ισλαμοδημοκρατών· και οπωσδήποτε όχι υπέρ του τοξικού πρίγκηπα και των ψυχώσεών του.

Προτείνει το κόμμα του Ερντογάν ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την υποστήριξη των δικαιωμάτων των γυναικών, προς υποστήριξη απ’ τον «οργανισμό ισλαμικής συνεργασίας» (αγνοούμε με το περιεχόμενό του). Αλλά κάποιοι ηγέτες εκεί διαφωνούν είπε στην πιο πάνω ομιλία.

Να βγει απ’ τα αριστέρα σαν «φεμινιστής» ο τοξικός αποκλείεται!!!

Πολυπλόκαμη – αλλά και σουπιά!

Παρασκευή 10 Νοέμβρη. Σχεδόν 17 εκατομμύρια υεμενιτών (περισσότεροι / ες απ’ τον μισό πληθυσμό) δεν έχουν αρκετό φαγητό· και απ’ αυτούς τα 7 εκατομμύρια ζουν ήδη σε κατάσταση λιμού. Πρακτικά αυτοί οι πολιορκούμενοι ζουν απ’ την δυτική ανθρωπιστική βοήθεια, την οποία όμως ο τοξικός πρίγκηπας του Ριάντ και οι σύμμαχοί του έχει μπλοκάρει εδώ και μερικές ημέρες. Επιπλέον η επιδημία χολέρας που έχει ξεσπάσει στην υεμένη (ελλείψει καθαρού νερού…) έχει σκοτώσει περισσότερους από 2.000 ανθρώπους· και έχει κτυπήσει συνολικά 900.000. Και πάλι η μόνη αντιμετώπιση / βοήθεια έρχεται απ’ έξω…

Αυτά είναι χθεσινές εκτιμήσεις του οηε. Όλα οφείλονται στον πόλεμο που κάνει η σαουδαραβική χούντα και έχει οξύνει ο τοξικός Salman· με τις ευλογίες και την υποστήριξη της Ουάσιγκτον.

Μ’ αυτά τα δεδομένα η πώληση των 100.000 οβίδων και του άγνωστου αριθμού βομβών σ’ αυτή την δολοφονική χούντα δεν είναι ένα απλό οικονομικό νταραβέρι. Έχοντας υπόψη ότι το ελληνικό βαθύ κράτος δεν θα μπορούσε να πουλήσει και πολύ περισσότερα στους σεΐχηδες, όχι επειδή δεν θέλει αλλά επειδή δεν έχει, πρόκειται για πλήρη συνεργασία και συνενοχή απ’ τη μεριά του στη σφαγή στην υεμένη. Αυτό είναι (θα ήταν) ένα «γαλόνι» στα μπράτσα του παρακμιακού ελλαδιστάν, στην προσπάθειά του να δείξει χρήσιμο στην Ουάσιγκτον μπας και πάρει κανά πόντο.

Όμως η συμφωνία που υπέγραψε ο ψεκασμένος υπ.αμ. με έναν κάποιο «Βασίλη Παπαδόπουλο» στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης δεν ήταν μόνο για τις 100.000 οβίδες που ήθελε το Ριάντ. Ήταν για 300.000. Αυτή η διαφορά οδηγεί σε μια μόνο σκέψη: ότι οι 200.000 προορίζονταν για «κάπου αλλού». Και επειδή αυτό το «κάπου αλλού» ήταν σε πλήρη γνώση του ψεκασμένου και των υπηρεσιών και όχι η «κομπίνα» του εμπόρου, έγινε προσπάθεια απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση να κουκουλωθεί κρυμμένο μέσα στην σαουδαραβική παραγγελία.

Το deal χάλασε. Για που προοριζόταν, όμως, αυτή η κρυφή, «μαύρη παραγγελία» των 200.000 οβίδων πυροβολικού; Οι ενδιαφερόμενοι αυτή την εποχή δεν είναι πολλοί. Είναι, μάλλον, εξαιρετικά λίγοι. Κι αν συνυπολογίσει κανείς ότι η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ έχουν ακολουθήσει συστηματικά αυτήν την τακτική, την αγορά, δηλαδή, φορητών όπλων (αυτομάτων) και πυρομαχικών απ’ την «βαλκανική αγορά» (κυρίως την σερβία…) μέσω εικονικών εταιρειών και φυτευτών «αντιπροσώπων» / μεσολαβητών, με πλαστά πιστοποιητικά «τελικού χρήστη», προκειμένου να εξοπλίζουν στη συρία «συμμάχους» τους, είτε τμήματα του isis είτε της al-Nusra, αυτοί οι “εξαιρετικά λίγοι” ενδιαφερόμενοι για 200.000 βλήματα πυροβολικού μπορεί να είναι, πια, ένας. Αυτός που έχει απομείνει: ψάχνοντας το ποιον θέλει η Ουάσιγκτον να κρατήσει καλά εξοπλισμένο στο συριακό πεδίο μάχης τώρα πια είναι εύκολο να τον βρείτε. (Στο ίδιο σημείο συγκλίνουν και κάτι “παλιές”, νεανικές, “υπηρεσιακές” ανησυχίες του “κυρίου Πάνου”…)

Θα πείτε: όλα τα πιο πάνω είναι καχύποπτες κι αστήρικτες υποθέσεις… Έστω. Έχετε κάποια καλύτερη εξήγηση;

Συρία και πέριξ

Παρασκευή 10 Νοέμβρη. Αν δεν έχει ανακαταληφθεί εντελώς σήμερα, σίγουρα η εισβολή έχει προχωρήσει αρκετά: η Abu Kamal περνάει γρήγορα στα χέρια του καθεστώτος Άσαντ και των συμμάχων του.

Την ίδια ώρα που Άσαντ πανηγυρίζει, ο (και σπουδαίος σύμμαχος της Αθήνας) Νετανιάχου ανακρίνεται για υποθέσεις διαφθοράς. Δεν είναι η πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι η δεύτερη, ούτε η τρίτη. Είναι η πέμπτη… Ο δικηγόρος του Jacob Weinroth δήλωσε σχετικά: Ο Netanyahu είναι τίμιος. … Αλλά θαυμάζει το χρήμα. Γνωρίζω την αδυναμία που έχει στους πλούσιους… Ωραίες ατάκες, ίσως πρέπει να χρησιμοποιηθούν και στα ελληνικά.

Εν τω μεταξύ ο κολλητός του τοξικού πρίγκηπα που έχει πάρει την δουλειά του υπ.εξ. της σαουδαραβικής χούντας, ο Adle al-Jubeir, επαναλαμβάνει προβοκατόρικες περικοπές απ’ το μνημειώδες έργο «ψόφιο κουνάβι: διαλεκτές ατάκες, volume 1» συνεντευξιαζόμενος στο αμερικανικό cnbc: το ιράν είναι ο νούμερο 1 κρατικός υποστηρικτής της τρομοκρατίας. Θέλει να δει (λέει) κι άλλες κυρώσεις κατά της Τεχεράνης.

Ωστόσο, όπως έχει συμβεί με όλα τα προηγούμενα κόλπα τους, οι γιάπηδες του Ριάντ κινδυνεύουν να χάνουν και το σορτάρισμά τους στον λίβανο: ακόμα και οι σουνίτες οπαδοί του «παραιτημένου» Hariri θέλουν να τον δουν πίσω στη Βηρυττό. Όπως και η Χεζμπ’ αλλάχ τον θεωρούν ακόμα πρωθυπουργό. Αν δεν γυρίσει, δικαιώνει την άποψη ότι τον ελέγχει το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι (πράγμα που είναι αλήθεια). Για να γυρίσει, πάλι, ψάχνει διεθνή υποστηρίξη στον σαουδαραβικό σχεδιασμό· εξ ου και έχει «επαφές» με διάφορους πρωτοκοσμικούς πρεσβευτές στο Ριάντ. Αλλά επίσημα τουλάχιστον η ε.ε. δεν φαίνεται διατεθειμένη να μπλέξει στα κόλπα ενός καθεστώτος (του σαουδαραβικού) που αύριο μπορεί να έχει ανατραπεί. Σε αντίθεση με το ψοφιοκουναβιστάν που “ποντάρει”. Όμως με “μεγάλους συμμάχους” μόνο το ψόφιο κουνάβι και έναν ύποπτο για το ένα “σκάνδαλο” πίσω απ’ το άλλο, που να πάει κανείς στο σημερινό λίβανο;

Σε κάθε περίπτωση, κάθε μέρα που περνάει, η Χεζμπ’ αλλάχ και οι χριστιανοί σύμμαχοί της στη Βηρυττό φροντίζουν για την «επόμενη φάση» – που δεν θα είναι όπως την θέλει το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο: η ισραηλινή άσκηση «μπλε σημαία 2017» συνεχίζεται κανονικά· με την συμμετοχή όχι μόνο των «παραδοσιακών συμμάχων» του Τελ Αβίβ, του τύπου Ουάσιγκτον ή Αθήνα, αλλά και των «καινούργιων», δηλαδή του Παρισιού και του Βερολίνου. Τι δουλειά έχουν οι πολεμικές αεροπορίες του «γαλλογερμανικού άξονα» να κάνουν κόντρες με την αμιγώς επιθετική «μοίρα 115» της ισραηλινής αεροπορίας αν το project europe δεν σκοπεύει να υιοθετήσει τον μιλιταρισμό / ιμπεριαλισμό του Τελ Αβίβ; Ίσως για λόγους εκπαίδευσης και φόρμας απέναντι σε aggressive αντίπαλο: eurofighter και mirage 2000D εναντίον f -15 και f-16… Ίσως για λόγους κατασκοπείας… Πάντως (κατά την καθεστωτική Haaretz) ο ισραηλινός στρατός καταλαβαίνει ότι στο ορατό μέλλον δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί σε κοινή επιχείρηση με όσους συμμετέχουν στην άσκηση.

Ούτε με τους αμερικάνους που έχουν το γενικό πρόσταγμα; Αργά ή γρήγορα όλα μαθαίνονται…

(φωτογραφία: Ο ένας, δεξιά, ο κύριος Tesla, ψάχνει εργοστάσια για να φτιάξουν τα εντελώς αυτόματα μοντέλα του. Ο άλλος, αριστερά, επιστρατεύει τις αυτοκινητοβιομηχανίες του για να βγάλουν μοντέλα εντελώς made in turkey. Θα μπορούσαν να συνεργαστούν; Γιατί όχι;

Έτσι ώστε σύντομα, μετά απ’ τα σήριαλ που κατέκτησαν την ελληνική αγορά, να βρουν τον δρόμο τους στα μέρη μας και τα τουρκικής κατασκευής ηλεκτρικά αμάξια. Όσο για εκείνους που παραμυθιάζονται για «τον πόλεμο που ετοιμάζει η ελλάδα κατά της τουρκίας» και τους άλλους που τον ονειρεύονται; Είναι σαν το “2” που θα έπαιρνε η ελληνική εθνική μπάλας μέσα στην κροατία… Μωραίνει ο κύριος…

Γιατί ο κόσμος δεν άλλαξε μια για πάντα στα χρυσά ‘90s!!! Αλλάζει και θα ξαναλλάξει. Βάσανο για όσους το μόνο που ψάχνουν είναι σωσίβια για να επιπλεύσουν στις τρικυμίες των καιρών.)

Ο πλασιέ απ’ το αμέρικα

Παρασκευή 10 Νοέμβρη. Φαίνεται ότι το Πεκίνο διαθέτει κάτι που μπορεί να τυφλώσει έναν μπίζνεσμαν του είδους του ψόφιου κουναβιού, που είναι ανίδεος σχεδόν για τα πάντα, και επιπλέον δεν είχε ποτέ δοσοληψίες με τον κινεζικό καπιταλισμό: μεγαλείο. Με την ιδέα που έχει το ψόφιο κουνάβι για τον εαυτό του, το Πεκίνο, μ’ όλο το ιστορικό φόντο της κινεζικής αυτοκρατορίας, είναι ίσως απ’ τα ελάχιστα μέρη του κόσμου που μπορεί να νοιώσει τουρίστας χωρίς να (θεωρήσει ότι) προδίδει τον αμερικανισμό του. Κι όταν αναφέρει τον Xi Jinping για «φίλο» του, φαίνεται ότι το ψόφιο κουνάβι κάπως κορδώνεται. Μέχρι και την εγγονή του Arabella έβαλε («πίσω, στο σπίτι») να τραγουδήσει στα κινέζικα, την βιντεοσκόπισε, και έπαιξε το βίντεο καμαρώνοντας πριν το επίσημο δείπνο με τον Xi Jinping!… Σκεφτείτε το: ένας αμερικάνος πρόεδρος βάζει το προσωπικό του να βγάλει την ψυχή στην 6χρονη εγγονή του, για να μάθει να τραγουδάει στα κινέζικα, στη γλώσσα της αυτοκρατορικής γραφειοκρατίας μάλιστα, ώστε να εντυπωσιάσει την κινεζική “κομμουνιστική” ηγεσία! Σε στυλ: να, είδατε τι μπορούμε να κάνουμε κι εμείς; (Θα πρέπει να έφυγαν όλα τα κεραμίδια απ’ την Αιώνια Πόλη απ’ τα κρυφά χάχανα…)

Ωστόσο αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τα αμερικανικά ή τα κινεζικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Το ξέρουν καλά οι «τρεις σωματοφύλακες» του ψόφιου κουναβιού, το ξέρει καλά και το κινεζικό καθεστώς. Μόλις το ψόφιο κουνάβι απομακρυνθεί, τα αφεντικά του θα του θυμίσουν σε τι πόστο βρίσκεται· όσο βρίσκεται ακόμα…

Φωνητικές εντολές…

Παρασκευή 10 Νοέμβρη. Προφορική επικοινωνία με τις πληροφορικές μηχανές: είναι το καινούργιο κόλπο που είναι ήδη εδώ, έτοιμο (υποτίθεται) να κάνει την σχέση μεταξύ χρηστών και μηχανών ακόμα πιο εύκολη, άμεση, αποδοτική. Έχει όμως όλες τις προδιαγραφές για να γίνει μια ακόμα αλυσίδα επιτήρησης και «φακελώματος»· μία ακόμα ανάμεσα στις υπόλοιπες που απλώνονται εθελοντικά και χαρούμενα στο κοινωνικό πεδίο.

Υπάρχει μια ψηφιακή περσόνα που «απαντάει» όταν ο χρήστης της κάνει ερωτήσεις. Αυτό παρουσιάζεται σαν «προσωποποίηση» της μηχανής, και από κάποιες απόψεις έτσι φαίνεται. Όχι μόνο, όμως. Για παράδειγμα, η σχετική εφαρμογή που προωθεί η amazon (“echo”) διαθέτει σαν ψηφιακό (μηχανικό) συνομιλητή την “Alexa”: προκειμένου η μηχανή να «καταλάβει» ότι μια κουβέντα απευθύνεται σ’ αυτήν και όχι σε κάποιον άλλο, η φράση πρέπει να ξεκινάει με το «όνομα»: Alexa, πες μου τι καιρό θα κάνει αύριο στο Ηράκλειο…

Μ’ αυτό το δεδομένο η “Alexa” (δηλαδή το software της amazon) μπορεί να αναγνωρίσει την φωνή που της απευθύνεται ακόμα και από απόσταση, ακόμα κι αν στον ίδιο χώρο υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που μιλάνε. Αυτό σημαίνει ότι (εφόσον ο χρήστης έχει «ενεργοποιήσει την Alexa) α) η εφαρμογή μπορεί να κάνει «αναγνώριση φωνής» μέσα σε πλήθος, και β) καταγράφει όλες τις φωνές μέσα σ’ ένα δοσμένο χώρο και σε σχετικά μεγάλη ακτίνα – αφού πρέπει να είναι ανοικτή για να ακούσει το αρχικό “alexa”.

Υποτίθεται ότι η amazon (και κάθε παρόμοια) δεσμεύεται ότι κρατάει τα ηχητικά αρχεία στους υπερυπολογιστές της, προκειμένου να προσφέρει και αναγνώριση του προσώπου που μιλάει, εφόσον οι χρήστες της εφαρμογής «εκπαιδεύουν» την Alexa να αναγνωρίζει συγκεκριμένα διαφορετικές φωνές, με το όνομά τους, ώστε να διαφοροποιεί, όπου χρειάζεται, τις απαντήσεις της· αλλά (λέει) ότι τα αρχεία θα είναι μόνο όσο είναι ενεργοποιημένη η εφαρμογή… Πέρα απ’ το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι άλλο έχει ακούσει / αναγνωρίσει / καταγράψει / αποθηκεύσει η μηχανή ενόσω της απευθύνεται ένας χρήστης, είναι γνωστό ήδη αυτό: ότι μικρόφωνα και κάμερες (σε κινητά ή pcs) μπορούν να είναι ενεργά ακόμα κι όταν είναι κλειστά… Αυτό είναι μια απ’ τις δουλειές των ειδικών των μυστικών υπηρεσιών. Το συγκεκριμένο κόλπο, άλλωστε, θα «χακευτεί» για να μην χρειάζεται καν την προσφώνηση (τύπου “Αlexa…”) προκειμένου να δουλεύει…

Συνεπώς οι εφαρμογές φωνητικών εντολών και προφορικής επικοινωνίας με τις πληροφορικές μηχανές θα είναι ενεργές όποτε θέλουν οι πραγματικοί κυριοί τους και όχι οι (τυπικοί μεν αλλά τελικά φαινομενικοί) χρήστες τους.

Όχι, δεν πρόκειται για συνωμοσία! Είναι ο καπιταλισμός στον 21ο αιώνα, απλά, καθαρά και, κυρίως, φανερά. Αν, τώρα, περνάει απαρατήρητος… τόσο το χειρότερο.

Εμπορικοί εταίροι

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Δεν είναι η Αθήνα ένας απ’ τους πρώτης γραμμής προμηθευτές όπλων και πυρομαχικών στην σαουδαραβική χούντα (και στην όμοιά της των ενωμένων αραβικών εμιράτων). Υπάρχουν άλλοι που κάνουν τις χοντρές δουλειές, σε ακριβά είδη: αεροπλάνα, πυραύλους, αντιαεροπορικά συστήματα, τεθωρακισμένα, κλπ. Η αγγλία και οι ηπα σίγουρα.

Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να έχει την απορία γιατί το Ριάντ ήθελε να αγοράσει βλήματα πυροβολικού και βόμβες απ’ την Αθήνα. Υπάρχουν παραπάνω από μία απαντήσεις. Μπορεί να βρήκε το stuff φτηνό…. Ή μπορεί αυτό το νταραβέρι να ήταν μια υπεργολαβία που έσπρωξαν στους «έλληνες φίλους» το Λονδίνο ή/και η Ουάσιγκτον, για να βγάλει (ο φίλος) κανά μεροκαματάκι, μιας που ζορίζεται… Ή μπορεί να ήταν τέτοια υπεργολαβία, αλλά κάποιοι να πήγαν να βγάλουν κάτι παραπάνω: αυτό προκύπτει από την διαφορά ανάμεσα στην ποσότητα που ήθελε η σαουδαραβική χούντα (100.000 βλήματα) και το τελικό deal (300.000). Σ’ αυτή την περίπτωση παίζουν διάφορες εκδοχές. (Η υπογραφή της συμφωνίας σε αεροδρόμιο δείχνει «επαγγελματική ευελιξία» – αλλά για ποιούς δεν είναι σαφές).

Όπως και να έχει, η δημαγωγική διαχείριση του θέματος δείχνει το πως δουλεύει τοις μετρητοίς η εθνική ιδεολογία. Το φως πέφτει πάνω στο αν υπήρχε «μεσάζοντας» στο deal, ένας ακόμα “Παπαδόπουλος” (μήπως πρόκειται για επαγγελματικό τίτλο και όχι για όνομα;), αλλά όχι στο πολύ σοβαρότερο: πώληση στρατιωτικού υλικού στο Ριαντ και στα εμιράτα; Για να το κάνουν τι;

Είναι γνωστό που καταναλώνουν βλήματα και βόμβες οι σεΐχηδες: εναντίον των υεμενιτών, τους οποίους εδώ και δύο χρόνια προσπαθούν να εξαφανίσουν, κατηγορώντας τους επιπλέον ότι είναι ατζέντηδες της Τεχεράνης. ΑΥΤΟ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ – για τις ευαίσθητες και ανθρωπιστικές ελληνικές ψυχές.

Τον κυνισμό και την αδιαφορία δεν θα τα έλεγε κανείς «πρωτότυπα» για τους υπηκόους του ελλαδιστάν. Η φόρμουλα τακτοποίησης των όποιων ηθικών ενοχλήσεων (στιγμιαίων πάντα) είναι γνωστή: ναι, αλλά οι άλλοι κάνουν χειρότερα…

Συνεπώς: ραντεβού στη κόλαση…

Υ.Γ. Τα λαγωνικά της ροζ πλευράς της φαιορόζ κυβέρνησης, που φλέγονται απ’ ότι λένε απ’ την επιθυμία να υποστηρίξουν τα «κινήματα» στις ηπα – κι όχι μόνο το ψόφιο κουνάβι – ας τρέξουν να σταθούν δίπλα στην πρωτοβουλία “united for peace and justice”. Ζητούν τα μέλη της, άκουσον άκουσον, να σταματήσει η πώληση όπλων, και ειδικά οβίδων και βομβών, στη σαουδική αραβία… Αν είναι δυνατόν! Επειδή, λένε, το Ριαντ καταστρέφει την υεμένη, σκοτώνει αδιάκριτα χιλιάδες ανθρώπους, και οδηγεί όσους επιζούν στο λιμό.

Ας τρέξουν να υπογράψουν καμιά συμπαράσταση… Κι ακόμα: αν τυχόν καταφέρουν και φτάσουν τίποτα υεμενίτες πρόσφυγες στα «νησιά μας», ας τους αναθέσουν στον Μουζάλα και στον ψεκασμένο· business as usual…

(φωτογραφία: Δεν είναι αστείο. Το Ριάντ βρίσκεται στα πρόθυρα του να κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου στην υεμένη. Τα κάνει πάντως, με κατηγορητήριο ή χωρίς…)

Συρία – ιράκ: τίτλοι τέλους;

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Η τελευταία πόλη υπό την κατοχή του isis (πιο σωστά: η τελευταία σημαντική πόλη), η Abu Kamal, βρίσκεται υπό πολιορκία· ορισμένες πληροφορίες υποστηρίζουν ότι ήδη ο συριακός στρατός έχει αρχίσει την εισβολή. Η σύνθεση των στρατών που δρούν εκεί (από νότο και δύση) δίνει έναν πανηγυρικό τόνο σ’ αυτήν την τελευταία σημαντική επιχείρηση: συριακός στρατός, Χεζμπ’ αλλάχ, «φρουροί της επανάστασης» και pmu (απ’ την μεριά του ιράκ)· κάτω από ρωσική και ιρακινή αεροπορική κάλυψη.

Όταν, σε λίγες ημέρες, η Abu Kamal θα έχει ανακαταληφθεί, θα απομένει η εκκαθάριση περίπου 40 χιλιομέτρων προς τον βορρά, στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, ως τα περίχωρα της κωμόπολης al Mayadin. Από εκεί ο δρόμος ως την Δαμασκό, μέσω Deir ez-Zor και Palmyra, είναι “ανοικτός”. Το ίδιο ισχύει για τους δρόμους Δαμασκός – Βηρυττός και Βαγδάτη – Τεχεράνη.

Τίτλοι τέλους; Σίγουρα ναι για το “ισλαμικό κράτος στο ιράκ και στην ανατολή», ή αλλιώς isis – στη συρία και το ιράκ. Υπάρχουν κάποιες περιοχές που κατέχονται απ’ τον isis· αλλά η τελική εκκαθάριση θα είναι εύκολη, αφού δεν υπάρχουν σ’ αυτές τις ζώνες πόροι. Αν απομείνει κάτι (κι αυτό θα είναι δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί) είναι η επιστροφή μελών / υποστηρικτών του isis στην παλιά συνταγή της «τρομοκρατίας» μέσα στα εδάφη είτε της συρίας είτε του ιράκ.

Υπάρχουν ακόμα ζητήματα, που δεν μπορούν να θεωρηθούν λεπτομέρειες· κι αυτά αφορούν τη συρία. Στη ζώνη που κατέχουν οι ypg σαν proxies των ηπα, στα βόρεια και τα ανατολικά της συριακής επικράτειας, υπάρχει ένταση μεταξύ των ντόπιων αράβων απ’ τη μια μεριά και των ypg απ’ την άλλη, που συμπεριφέρονται σαν κατοχική δύναμη. Βασική αιτία (αν και όχι μοναδική) είναι η τακτική της βίαιης επιστράτευσης αράβων, για να στελεχώσουν πολιτοφυλακές υπό κουρδική διοίκηση. Γίνονται διαδηλώσεις και απεργίες εναντίον τέτοιων μέτρων, και απ’ την μεριά του κατοχικού στρατού των ypg υπάρχει καταστολή, συλλήψεις και τα συναφή (προς μεγάλη χαρά, υποθέτουμε, εκείνων που ανακάλυψαν στη “Rojava” την «κομμουνιστική όαση» που έψαχναν…).

Στο θύλακα του Idlib, στα βορειοδυτικά της συριακής επικράτειας, το παρόν και το μέλλον είναι ασαφή. Ο τουρκικός στρατός έχει πιάσει θέσεις στα σύνορα του θύλακα με τον κουρδικό του Afrin, καλυπτόμενος απ’ τις «συμφωνίες της Astana» για τις «ζώνες αποκλιμάκωσης». Ο θύλακας του Idlib και η ζώνη που έχει πάρει ο τουρκικός στρατός μαζί με τους f.s.a. proxies του είναι, ωστόσο, οι περιοχές που έχουν συγκεντρωθεί σουνιτικοί πληθυσμοί.

Υπάρχει η πιθανότητα σ’ αυτά τα «χωροτακτικά / πολιτικά» ζητήματα να αναζητηθούν «πολιτικές λύσεις»· μέσα από ένα καινούργιο σύνταγμα για τη συρία. Αλλά ακόμα και στις καλύτερες των περιπτώσεων η διαμόρφωση ενός «συνταγματικού χάρτη» είναι πολύπλοκη υπόθεση, ακόμα χειρότερα αν έχει προηγηθεί ένας (και) εμφύλιος. Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα και Δαμασκός, μετά τις επιτυχίες στο πεδίο της μάχης, έχουν τώρα την δύσκολη δουλειά να τις μεταφράσουν σε μια ισορροπημένη και (κυρίως) αποδεκτή απ’ τους περισσότερους νομική κατασκευή – έτσι ώστε να παραδοθούν τα όπλα χωρίς αντεκδικήσεις. Υποθέτει κανείς ότι κάποιοι «ειρηνευτικοί στρατοί», σε θέση de facto κυανόκρανων, θα μείνουν για καιρό στο συριακό έδαφος.

Η χούντα μίλησε

Πέμπτη 9 Νοέμβρη. Εσείς μπορεί όχι, εμείς όμως περιμέναμε την αντίδραση του Sisi στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες σ’ αυτό που διάφοροι ονομάζουν «η τελευταία γραμμή άμυνας» του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Όπως πιθανολογούσαμε ο χουντοστρατηγός Sisi έκανε «ενδιάμεσες» δηλώσεις: ναι, μεν, εναντίον της Τεχεράνης και της «εμπλοκής της» στη μέση Ανατολή, αλλά και υπέρ του «διαλόγου»…

Η στάση του αιγυπτιακού καθεστώτος στο θέμα προσδιορίζεται απ’ τα συμφέροντά του και δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί απόλυτα, με τα σημερινά δεδομένα, με εκείνη του Τελ Αβίβ. Η αίγυπτος είναι σουνιτικό κράτος, το πολυπλεθέστερο στον αραβικό κόσμο. Θα ήθελε να έχει επιρροή (όσο το δυνατόν μεγαλύτερη) στους σουνίτες τόσο του ιράκ όσο και της συρίας· αλλά σ’ αυτήν την φιλοδοξία το καθεστώς έρχεται αντιμέτωπο με δύο ακόμα αντίπαλους για το ίδιο πεδίο: το Ριάντ απ’ τη μια μεριά, την Άγκυρα απ’ την άλλη. Ο σουνιτισμός της Άγκυρας είναι τουρκικός και όχι αραβικός· αυτό είναι μειονέκτημα για το τουρκικό καθεστώς. Απ’ την άλλη μεριά όμως πληρώνει, και έχει ήδη τους proxies του στη συριακή (τουλάχιστον) επικράτεια. Επιπλέον, φιλοξενώντας πολλές εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων απ’ τη συρία (καμία σχέση με την «ελληνική φιλοξενία»…) η Άγκυρα έχει ενισχύσει το «πρεστίζ» της μεταξύ των σύριων. Ο σουνιτισμός του Ριάντ απ’ την άλλη είναι η πιο εξτρεμιστική εκδοχή, ο ουαχαβιτισμός. Συνεπώς το Κάιρο θα έβλεπε με καλό μάτι μια ορισμένη «κρίση επιρροής» (δηλαδή: ήττα) του Ριάντ στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης· αρκεί να μην κάλυπτε το κενό η Άγκυρα. Οπότε: ναι μεν εναντίον του ιράν, αλλά όχι και φανατικά υπέρ του Ριάντ (και των απεγνωσμένων κινήσεών του).

Υπάρχει όμως, κατά τη γνώμη μας, ένας κρατικός παίκτης που έχει τα «προσόντα» να είναι καταλυτικός· δυσκολεύοντας σημαντικά και το Κάιρο. Κι αυτός είναι η Ντόχα. Το καθεστώς του κατάρ φαίνεται να τα διαθέτει όλα: σουνιτική ιδεολογία (ουαχαβιτισμό στο πιο ευέλικτό του), λεφτά, συνοχή και πρόσφατο παρελθόν στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα σημαντικότερο: μετά την επίθεση που έχει δεχτεί απ’ τον τοξικό πρίγκημα του Ριάντ διαθέτει όλα τα μέσα (συμπεριλαμβανομένων πριγκηπικών σχέσεων) για να τον κτυπήσει μέσα στην έδρα του. Μ’ άλλα λόγια το καταριανό καθεστώς, ειδικά απ’ την στιγμή που άλλαξε θέση και πήγε (διακριτικά αλλά αποφασιστικά) με την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, έχει ό,τι χρειάζεται για να παίζει σοβαρό ρόλο στην μεταπολεμική συρία.

Και να τώρα το δύσκολο: η Ντόχα είναι φίλος της Τεχεράνης, σύμμαχος της Άγκυρας στο συριακό πεδίο μάχης αλλά, ταυτόχρονα, και του Καΐρου στο λιβυκό πεδίο! Αυτό σημαίνει πως ακόμα κι αν η χούντα του Καΐρου επιστράτευε όλον τον αντι-τουρκισμό της (για να αποκτήσει επιρροή στους σουνίτες της συρίας και του ιράκ) θα έπεφτε πάνω στην Ντόχα, κι όχι για καλό. Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι περιττό και άχρηστο να υιοθετεί τους τσαμπουκάδες τόσο του τοξικού σαουδάραβα πρίγκηπα όσο και του Τελ Αβίβ.

Εν τέλει θα μπορούσε να «περιοριστεί» στην επιρροή της στην ανατολική λιβύη. Επιρροή που, by the way, δεν υποστηρίζεται μόνο απ’ την Ντόχα αλλά και απ’ την Μόσχα.

Απομένει, λοιπόν, ο ψεκασμένος. Που χαρωπός μετά το προχθεσινό τριμερές «πολεμικό συμβούλιο» με τον ισραηλινό mad dog και τον ελληνοκύπριο χάμστερ, άφησε να εννοηθεί ότι στο «αμυντικό σχήμα» χωράει και το Κάιρο… (Τρέμε κόσμε!)