12/2/2017. Το έχουμε υποστηρίξει αναλυτικά και τεκμηριωμένα απ’ τις σελίδες του Sarajevo, και όχι μόνο μια φορά. Επειδή το «κόμμα της δραχμής» είναι παντελώς ανίκανο να παράξει οποιοδήποτε σχέδιο με συνοχή (εκτός απ’ το «ωραίο πλιάτσικο», το οποίο φυσικά δεν ομολογεί) θέλει κάποιον ηλίθιο. Που θα «παραπατήσει», έτσι ώστε τα υπόλοιπα «να έρθουν μόνα τους». Έτσι το «κόμμα της δραχμής» θα κάνει την δουλειά του, και θα μπορεί να κατηγορεί τους άλλους (αυτούς που κατηγορεί και τώρα) αποδίδοντάς τους τις ευθύνες για τα δεινά.
Αν οι φαιορόζ είχαν ένα δικό τους πρόγραμμα κρατικής και καπιταλιστικής ανασυγκρότησης θα μπορούσαν να μιλάνε. Δεν έχουν, ούτε μπορούν να φτιάξουν. Άξιοι διάδοχοι και συνεχιστές των προηγούμενων, εκπροσωπούν τον σκληρό πυρήνα του ντόπιου πολιτικού προσοδισμού, που δεν θέλει καμία «ανασυγκρότηση» που θα τον θίγει.
Όμως κανένας στον πλανήτη γη δεν έχει πλέον όρεξη και χρόνο να ασχολείται με τα «ελληνικά προβλήματα» και τα «ελληνικά καμώματα». Υπάρχουν πολύ σοβαρότατα προβλήματα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό απ’ τους έλληνες. Όπως επίσης κανένας (πλην των πολιτικών δανειστών, ως τώρα) δεν έχει όρεξη να δανείζει αυτό το σύμπλεγμα με λογικά επιτόκια. Το κοστούμι του ελληνικού υποβιβασμού στην «β κατηγορία» της ευρώπης είναι ραμμένο: είναι failed state, στην κατηγορία montenegro.
Το κουστούμι δεν το έραψαν οι καταραμένοι δανειστές. Ράφτηκε απ’ τα ανομολόγητα αλλά πραγματικά συμφέροντα μεγάλου μέρους των ντόπιων αφεντικών. Αφού μας τσάκισαν μισθούς, μεροκάματα και σχέσεις εργασίας (το μόνο που έκαναν απ’ τις διεθνείς συνταγές) λόγω «χρέους», θέλουν τώρα μια ακόμα πιο άγρια υποτίμηση της εργασίας. Με όρους νομίσματος αυτή τη φορά: «μαλακό» και πληθωρισμένο «μέτρο της αξίας της εργασίας» για να χάσουμε εντελώς τον μπούσουλα, μέσα στα μηδενικά του εθνικού τυπογραφείου. Για να πανηγυρίζουν με τον αγαπημένο τους καπιταλισμό άγριας έντασης της εργασίας.
Τα υπόλοιπα, περί «παράλογων εκτιμήσεων του δντ» και περί «πυρομανών» είναι, απλά, γελοία. Ας φρόντιζε ο εξοχότατος να θίξει τα μαφιόζικα καρτέλ των «κλειστών επαγγελμάτων» για παράδειγμα κι ας μιλούσε ύστερα για «λογική».
Απομένει να μάθουμε (και να πληρώσουμε, είτε έτσι είτε αλλιώς) το μέγεθος της θεσμικής αγυρτείας και βαρβαρότητας.

12/2/2017. Η νοτιοκυπριακή βουλή το έκανε το πατριωτικό θαύμα της. Αποφάσισε (με 19 ψήφους υπέρ, 16 ψήφους κατά και 18 αποχές) ότι στα σχολεία θα πρέπει να γιορτάζεται η επέτειος ενός δημοψηφίσματος του 1950 (όταν η κύπρος ήταν αγγλική κτήση) για “ένωση με την ελλάδα”.
Τι απομένει; Να γιορτάζεται και η επέτειος του «ενωτικού» πραξικοπήματος του ’74. Καλά το πάνε…

11/2/2017. Κατά την Endeavor Greece (μια διεθνή μη κερδοσκοπική οργάνωση που στηρίζει το επιχειρείν), και με βάση στοιχεία απ’ τις λίστες των εμπορικών επιμελητηρίων (τα οποία πρέπει να θεωρηθούν αξιόπιστα) το 84% των καινούργιων επιχειρήσεων που δημιουργήθηκαν στην ελλάδα πέρυσι (ναι, το επιχειρηματικό δαιμόνιο των ελλήνων είναι αδάμαστο, κρίση – ξεκρίση!) ανήκουν στις κατηγορίες «επισιτισμός», «εμπόριο» και «λογιστήρια». Πιο συγκεκριμένα, το 2016 άνοιξαν:
5.613 νέες επιχειρήσεις φαγητού, ποτού, καφέ·
3.200 νέες εμπορικές επιχειρήσεις· και
966 νέες επιχειρήσεις λογιστικής υποστηρίξης.
Το ποσοστό 84% είναι κατά τι μικρότερο απ’ το 88% που ήταν οι νέες επιχειρήσεις σ’ αυτές τις κατηγορίες, σαν ποσοστό επί του συνόλου, το 2012. Κατά την γνώμη της οργάνωσης το τόσο ψηλό ποσοστό «επενδύσεων» σε «εσωστρεφείς τομείς» (introvert: μεταφράζεται και ως αντικοινωνικός), δηλαδή σε τομείς που αφορούν την εσωτερική κατανάλωση, συντηρεί ένα παρωχημένο (καπιταλιστικό λέμε εμείς) μοντέλο, και δεν επιτρέπει «ελπίδες για σταθερή ανάπτυξη». Είναι ένα μοντέλο καταδικασμένο στη στασιμότητα….
Είναι προφανές (και οι 7ψχ το τεκμηριώνουν και θα το τεκμηριώσουν ακόμα πιο συστηματικά και δημόσια στο κοντινό μέλλον) ότι βασικό κίνητρο των «επενδύσεων» σ’ αυτό που λέγεται «επισιτισμός» είναι η σκληρή εκμετάλλευση της εργασίας. Αυτή είναι που εξασφαλίζει υψηλή κερδοφορία. Και κατά την Endeavor, με βάση τα στοιχεία της, παρότι κλείνουν τέτοιες επιχειρήσεις, αυτές που ανοίγουν είναι σταθερά περισσότερες. Και το 2016 και τα προηγούμενα χρόνια.
Όμως ενώ η άγρια εκμετάλλευση της εργασίας είναι αλήθεια πέρα για πέρα, δεν είναι όλη η αλήθεια για την «άνθηση» της βιομηχανίας φαγητού, καφέ, ποτού, κλπ – ενόσω όλοι γκρινιάζουν και υποφέρουν.

11/2/2017. Πως ακριβώς “δουλεύουν” καπιταλιστικοί κλάδοι που είναι εσωτερικής κατανάλωσης, όπως η “εστίαση”; Η ανακύκλωση του χρήματος (μέσω της κυκλοφορίας του) δεν είναι επαρκής εξήγηση: ακόμα και με την εκτεταμένη και άγρια φοροκλοπή και εισφοροκλοπή των αφεντικών (να γιατί “ανεβαίνουν” και τα λογιστικά γραφεία!) υπάρχει μια κάποια “κατακράτηση” ποσών (: κέρδη που εξάγονται εκτός συνόρων, μίνιμουμ φόροι). Χρειάζεται, λοιπόν μια τουλάχιστον αντίστοιχη (και στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη) εισαγωγή χρήματος στο κύκλωμα.
Μια τέτοια “εισροή” γίνεται μέσω τουρισμού. Πράγματι, τα έξοδα των τουριστών για φαΐ, ποτά, καφέδες, κλπ είναι “καινούργιο χρήμα” που μπαίνει στο ελληνικό κύκλωμα της εστίασης, και διαχέεται σ’ αυτό. “Καινούργιο χρήμα” είναι αυτό που μπαίνει και σε άλλα κυκλώματα απ’ την τουριστική βιομηχανία, ένα μέρος του οποίου καταναλώνεται ύστερα από τους ντόπιους (και στον επισιτισμό και αλλού). Δεν ξέρουμε τον όγκο αυτής της “εισροής”, σίγουρα πάντως δεν είναι αμελητέος. Άλλη πηγή “εισροής” χρήματος στο κύκλωμα του “επισιτισμού” είναι οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις για “νέους επιχειρηματίες”.
Ούτε κι αυτά είναι, όμως, όλη η αλήθεια.

11/2/2017. Σύμφωνα με μια δήλωση της Sabrina Alfonsi, το 2014 (τότε ήταν πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου της Ρώμης), σχεδόν το 70% των ρεστοράν και των μπαρ στο κέντρο της Ρώμης θεωρείται ότι βρίσκεται στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος.
Θα μπορούσε να είναι υπερβολική η Alfonsi για το 70%; Ίσως. Η «επιχειρηματική επιρροή» του οργανωμένου εγκλήματος στην ιταλία είναι όμως πράγματι απλωμένη σε πολλούς “λευκούς” καπιταλιστικούς τομείς – και σε μεγάλη έκταση. Οι κατασκευές (τα δημόσια έργα) και η βιομηχανία αξιοποίησης των σκουπιδιών είναι δύο απ’ αυτούς…
Τι καούρα έχουν οι ιταλικές μαφίες με τα φαγάδικα, τα μπάρ και τα καφέ; Είναι η «προστασία» που τις ενδιαφέρει; Φυσικά. Όμως και κάτι πολύ σημαντικότερο: ο «επισιτισμός» είναι διεθνώς γνωστός σαν ένας απ’ τους παραδοσιακούς κλάδους ξεπλύματος των εσόδων του οργανωμένου εγκλήματος. Δεν είναι ο μοναδικός, καθόλου! Ωστόσο είναι παλιός, το know how του είναι δοκιμασμένο και αποδοτικό, ενώ γενικά δεν τραβάει την προσοχή και υποψίες των πελατών του.
Θα μπορούσε να αποδοθεί η παράξενη «άνθηση» αυτού του καπιταλιστικού τομέα, όλα αυτά τα χρόνια της «βαριάς και ανίατης κρίσης» στην ελλάδα, κατά ένα μέρος της και στην αύξηση των εσόδων του ντόπιου οργανωμένου εγκλήματος και, άρα, στην ανάγκη περισσότερων «πλυντηρίων»; Η απάντησή μας είναι: ναι!
Αν οι συλλογισμοί μας είναι σωστοί, τότε προκύπτει πως εκείνο που παρατηρούν οι διεθνείς ειδικοί της καπιταλιστικής ανάπτυξης σαν «εσωστρέφεια», «στασιμότητα» και «ακαμψία» του επιχειρηματικού μοντέλου στην ελλάδα, δεν είναι παρά η μπροστική όψη μιας ουσιαστικότερης και αθέατης (; τουλάχιστον στις επίσημες καταγραφές…) διαδικασίας: της όλο και πλατύτερης εγκληματοποίησης της ντόπιας καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Τι σχέση έχει αυτό με τον πολιτικό προσοδισμό; Κρατείστε την ερώτηση… Δουλεύουμε πάνω στην απάντηση, από αναλυτική εργατική σκοπιά· αλλά θα χρειαστεί κάποιος καιρός… (όχι απεριόριστος!)

10/2/2017. Μπορεί να καίγεται η γούνα (του ελληνικού κράτους) για τις “διαπραγματεύσεις”, την “αξιολόγηση” και το “χρέος” αλλά ο πρωθυπουργός κάνει ταξίδια “για δουλειές” – έτσι λένε. Πήγε στο Βελιγράδι· για δουλειές (λένε). Πήγε στο Παρίσι· για δουλειές (λένε). Πήγε στο Κίεβο· για δουλειές (λένε). Καλώς εχόντων των πραγμάτων πρόκειται για κοσμογονία: ενώ ο κόσμος καίγεται ο Σάμυ και η Ρόζυ κάνουν μπίζνες.
Δεν είμαστε εμείς που θα υποτιμήσουμε τον ψυχολογικό παράγοντα στην καθημερινότητα των πολιτικών βιτρινών. Προφανώς και έχουν δικαίωμα να ξεσκάνε. .. Καλύτερα τα ταξίδια παρά ο έρπης. Αλλά, με την (προσωρινή, ας πούμε) εξαίρεση του απόρρητου ταξιδιού στο Παρίσι, τα υπόλοιπα κουρντίζουν την καχυποψία μας. Οι «δουλειές στο Βελιγράδι», για παράδειγμα, προέκυψαν αφού πριν οι «αδελφοί σέρβοι» άρχισαν να επιδεικνύουν ξανά την ετοιμοπόλεμη εριστική τους διάθεση, πρώτα με το κόσοβο και μετά με το κράτος της μακεδονίας. Τι ακριβώς πήγε να κουβεντιάσει μαζί τους ο κυρ Αλέξης; Επειδή δεν θα μάθουμε, έχουμε κάθε δικαίωμα να εκτιμάμε ότι δεν πήγε να κανονίζει επενδύσεις του ελληνικού κεφάλαιου στη σερβία· αυτές παίζουν χρόνια, αμοιβαία, κυρίως στη μαύρη σφαίρα του καπιταλισμού (διάφορα λαθρεμπόρια, ξεπλύματα, κλπ), και δεν χρειάζονται πρωθυπουργικές σφραγίδες.
Και το Κίεβο; Το (όψιμο) ενδιαφέρον για τους ελληνικής καταγωγής ουκρανούς ούτε σαν παγωμένο ανέκδοτο δεν θα έπρεπε να σερβίρεται (και, για να είμαστε δίκαιοι, περνάει ντούκου, σαν ένα ακόμα non paper). Τι πήγε να κάνει στη φωλιά των ουκρανών φασιστών ο ετοιμόρροπος έλληνας πρωθυπουργός; Να εξισορροπήσει τα υποτιθέμενα νταραβέρια με τον οίκο των Rothschild, για να μην θυμώσει ο ψεκασμένος; (Η αλήθεια είναι ότι η παρουσία του ακροδεξιού πατριώτη Τέρενς στις πρωθυπουργικές αποσκευές προς Κίεβο δείχνει μια μέριμνα…)
Δεν θα το χοντρύνουμε – ακόμα… Μόνο αυτό: αν το ελληνικό βαθύ κράτος μέσω των τωρινών πολιτικών βιτρινών του μιμείται κάποια «ανεξάρτητη και πολυδιάσταση» εξωτερική πολιτική, να το πει καθαρά στους υπηκόους. Να δαγκώσουν τις ταυτότητές τους, για να αναγνωριστούν οι σωροί τους μετά.

10/2/2016. Συγχωρέστε μας αν τον επόμενο καιρό (άγνωστης διάρκειας, δυστυχώς) δώσουμε περισσότερη έμφαση στην “τύχη του ελληνικού δράματος”: στο κεφάλι μας πέφτουν οι μανούβρες των ντόπιων αφεντικών, άρα τουλάχιστον να είμαστε προϊδεασμένοι.
Οι διαπραγματεύσεις για το χρέος είναι καλύτερο να κλείσουν πριν από τις εκλογές στην Ολλανδία, στη Γαλλία και στη Γερμανία δήλωσε (σύμφωνα με το reuters) ο έλληνας υφ.υπ.οικ. Χουλιαράκης. Μιλώντας στο London School of Economics όπου είχε κλείσει «εμφάνιση», αν και ένα ακόμα «κρίσιμο» euroworking group είχε την ίδια ώρα συνεδρίαση κάμποσα χιλιόμετρα νοτιότερα.
Αυτό με το «πριν τις εκλογές» είναι κάπως περίεργο. Οι ολλανδοί ψηφίζουν τον Μάρτη, οι γάλλοι τον Απρίλη και οι γερμανοί τον Σεπτέβρη. Τι είπε κοτζάμ υφυπουργός στο κοτζάμ LSE; Είπε οι διαπραγματεύσεις για το χρέος είναι καλύτερο να κλείσουν πριν από τον Μάρτη, τον Απρίλη και τον Σεπτέμβρη – αυτό είπε; Και δεν έπαθαν ναυτία οι ακροατές με την κβαντική ελαστικότητα του ελληνικού χρόνου;
Ή έχει χαθεί η μπάλα; Πάντως θα επιμείνουμε: με δεδομένο το (όχι αυθαίρετο) «η μπάλλα είναι στο ελληνικό γήπεδο» (το οποίο γήπεδο, επειδή είναι ελληνικό, παρουσιάζει τις γνωστές ιδιαιτερότητες των ελληνικών γηπέδων) το γεγονός ότι η «έξοδος απ’ την ευρωζώνη» παρουσιάζεται, ξανά και ξανά, σε μια διάζευξη (ή έτσι ή γιουβέτσι), αξίζει προσοχής. Για πολλούς λόγους, και γι’ αυτόν, τον πιο κωμικό απ’ όλους: κάνει τους ΛαπαβιτσοΛαφαζάνηδες και τους οπαδούς τους να μοιάζουν με επιδοτούμενα ανήλικα κατηχητικού.

10/2/2017. Δεν είναι του γούστου μας οι επικήδειοι. Και δεν θα κάνουμε τέτοιον. Το τραγούδι του 1982 ωστόσο ήταν ένα σοκ· ευχάριστο και ευπρόσδεκτο, στα όρια της ανοικτής εξομολόγησης μιας κρυφής (ως τότε – και για τότε…) κοινωνικής πόλωσης.
Προσέξτε, κι όχι για ιστορικούς λόγους, αυτούς τους στίχους:
Ξέρει κόλπα, έχει θέσεις,
μετοχές και καταθέσεις
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.
…
Κονομάει, τη βγάζει φίνα,
στη Μαγιόρκα, στα καζίνα
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.
Κάνει μια ζωή στρωμένη,
με γυναίκα κι ερωμένη
και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή.
Και ο τίτλος; “Όλα τα λεφτά”! Αν νομίζει κανείς ότι αυτά που περιέγραφαν εκείνοι οι στίχοι δεν έγιναν στην πραγματικότητα (σίγουρα) τα επόμενα χρόνια, πλανιέται πλάνην οικτράν – ονόματα δεν λέμε. Όμως χάρη σ’ εκείνο το τραγούδι και στον τίτλο του, νομιμοποιήσαμε τότε το να λέμε ανοικτά στις παρέες μας εκείνο που σκεφτόμασταν: “σκατά στον τάφο του”. Και ταίριαζε η κουβέντα (ταιριάζει πάντα) σε πάμπολλες κηδείες.
Τον επικήδειο του Κηλαηδόνη πάντως πολλά γουρούνια τον έκαναν. Γιατί, εν τω μεταξύ, μετά το 1985 – 1986, και ειδικά μετά τα τέλη εκείνης της δεκαετίας, τα γουρούνια (σαν αυτό που περιέγραφε) έγιναν must. Κοινοτοπία.
Έτσι ώστε δεν θα ήταν λάθος να γράψει η ιστορία ότι ο τραγουδοποιός του «ένα γουρούνι λιγότερο» πέθανε σε μια εποχή πανγουρουνισμού.

10/2/2017. Το ψόφιο κουνάβι (δηλαδή αυτοί που στέκονται πίσω του) έχει μπλέξει. Διαδοχικές αποφάσεις δικαστηρίων ακυρώνουν την απαγόρευση εισόδου σε υπήκοους επτά μουσουλμανικών κράτων· και είναι σα να του πατάνε τον κάλο. Περισσότερες ευνοϊκές δικαστικές αποφάσεις θα είχε πετύχει σαν επιχειρηματίας παρά σαν πρόεδρος – ως τώρα.
Αλλά… Την ώρα που το ψόφιο κουνάβι τρώει το μαλλί του (γιατί το έχει πάρει προσωπικά το θέμα), οι σύμβουλοί του δουλεύουν στα ουσιαστικά θέματα. Για παράδειγμα: την αντιμετώπιση του ιράν.
Εκεί ούτε υπάρχουν ούτε χρειάζονται δικαστές.

9/2/2017. Οπωσδήποτε μπορεί να κάνουμε λάθος (ποιοί είμαστε για να μην κάνουμε;). Έχουμε ωστόσο την εντύπωση ότι δυο “θέσεις” (σε ότι αφορά το περιβόητο “ελληνικό χρέος”) που μοστράρονται σαν αντίπαλες μεταξύ τους έχουν αρχίσει να “κουμπώνουν”. Οι τεχνικοί του δντ υποστηρίζουν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μη εξυπηρετήσιμο μεσομακροπρόθεσμα· έχοντας βάλει σιωπηλά μεν αλλά κατηγορηματικά στην άκρη οτιδήποτε θα μπορούσε να ονομαστεί σαν “καπιταλιστική ανάπυξη” του ελλαδιστάν τις επόμενες δεκαετίες. Με απλά λόγια το δντ λέει ότι το “ελατήριο ανάπτυξης που θα εντυπωσιάσει το σύμπαν” που είχε υποσχεθεί πέρυσι περίπου τέτοιον καιρό ο εξοχότατος έλληνας πρωθ. είναι μια αυταπάτη και μισή. Σε κάθε περίπτωση, αν δεν βρεθεί τρόπος μεσοπρόθεσμης εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους, το δντ, με βάση τους περιορισμούς του καταστατικού του, δεν μπορεί να ξαναδανείσει την Αθήνα. Συνεπώς; Imf out! Χαράς ευαγγέλια!
Μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη απ’ την μεριά τους, λένε – και έχουν το δίκιο τους – ότι δεν μπορούν να χαρίσουν λεφτά στην Αθήνα. Μπορούν να κάνουν διευκολύνσεις στο επιτόκιο και στη διάρκεια των δανείων: σύμφωνα με τους ενιαίους ευρωπαϊκούς κανόνες για τους προϋπολογισμούς μια τέτοια διαχείριση δεν θεωρείται «απώλεια εσόδων» γι’ αυτά. Αν, όμως, χαρίσουν λεφτά στην Αθήνα, θα πρέπει να αυξήσουν την φορολογία τους για να καλύψουν την χασούρα. Κι αυτό δεν σκοπεύουν να το κάνουν. Εκτός εάν…
Εκτός εάν… Υπάρχει και «εκτός εάν»; Υπάρχει. Το τελευταίο που είπε ο γερμανός υπ.οικ. επί του θέματος: δεν χαρίζουμε λεφτά στην ελλάδα όσο είναι στην ευρωζώνη. Εάν, όμως, φύγει;

Το Βερολίνο τα έχει πει αυτά, ανεπίσημα φυσικά, απ’ το καλοκαίρι του 2012: «αν είναι να φύγετε απ’ την ευρωζώνη σας δίνουμε bonus 50 δις. ευρώ – ψηνόσαστε;» Και άλλοι τα έχουν υπονοήσει. Αντίθετα απ’ την σοφία διάφορων αναλυτών (των οποίων τα κίνητρα ποτέ δεν είναι γνωστά) η έξοδος της μόνιμα «μικρής ασθενούς» απ’ την ευρωζώνη δεν θα είναι πρελούδιο διάλυσής της δεύτερης. Θα είναι ένα βήμα για την μεγαλύτερη συνοχή της. Κι αυτό μπορούν να το καταλάβουν εύκολα οι βουλευτές και στο γερμανικό, και στο ολλανδικό, και στο φινλανδικό κοινοβούλιο. Ένας μπελάς λιγότερος έναντι μιας μικρής επιδότησης: σ’ αυτήν την περίπτωση (και μόνο σ’ αυτήν) μπορεί να χαριστεί ένα πόσο στην Αθήνα… Αυτό, τουλάχιστον, υπονοεί ο κυρ Σόιμπλε.
Εν τω μεταξύ το δντ έχει σοβαρούς λόγους να σταματήσει να δανείζει την Αθήνα· πίσω απ’ το αν είναι ή δεν είναι βιώσιμο του δημόσιο χρέος της. Τα τελευταία χρόνια η ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος δανειζόμενος απ’ το δντ. Kαι ένας μεγάλος αριθμός κρατών / μελών του ταμείου (με όχι μεγάλη ισχύ απ’ την άποψη των ψήφων πλην όχι αμελητέα αξία στη φάση της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) διαφωνούσε και διαφωνεί με το να διοχετεύεται το «ρευστό» του ταμείου στην ελληνική περίπτωση· παρότι ο δανεισμός αυτός μεγαλώνει, λόγω επιτοκίου (γύρω στο 3,5%) αυτό το ρευστό… Aυξάνει βέβαια το ρευστό του δντ αν το χρέος αποπληρώνεται. Αν όχι; Συνεπώς, η «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους είναι η μόνη απάντηση στους διαφωνούντες. Αν δεν είναι βιώσιμο, τότε πρέπει να σταματήσει αυτή η εκστρατεία «σωτηρίας». Άμεσα.
Το δντ και η Αθήνα δεν έχουν υπογράψει «3ο μνημόνιο». Το καλοκαίρι του 2015 το δντ έμεινε απ’ έξω σαν δανειστής, επικαλούμενο τις αμφιβολίες του για την βιωσιμότητα. Έκτοτε είναι μόνο «τεχνικός σύμβουλος»· και εκκρεμούν (πάνω από 1,5 χρόνο) οι αμφιβολίες του. Συνεπώς πρακτικά έχει φύγει απ’ την «ελληνική διάσωση». Απομένει μόνο μια επίσημη ανακοίνωση· και οι αλυσιδωτές της συνέπειες.
Υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει το δντ, σαν δανειστής, στην «ελληνική διάσωση»; Εκτιμάμε πως είναι απίθανο. (Αλλά μπορεί να κάνουμε λάθος… Ποιοί είμαστε να μην κάνουμε;)